fbpx

Το μικρό μου πόνι” του Paco Bezzera Θεατρικη Κριτική

Το μικρό μου πόνι” του Paco Bezzera

Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
antoniadis

Ο Πάκο Μπεθέρα (Francisco Jesús Becerra Rodríguez, γνωστός ως Paco Bezerra) γεννήθηκε στην Ισπανία το 1978. Σπούδασε θεατρικές επιστήμες και δραματουργία στην Ανώτατη Βασιλική Δραματική Σχολή της Μαδρίτης. Επίσης εκπαιδεύτηκε στην τεχνική και στην ερμηνεία, στο Θεατρικό Εργαστήρι William Layton της ίδιας πόλης. Εργάζεται ως ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Ταυτόχρονα γράφει θεατρικές κριτικές και διδάσκει δημιουργική γραφή.

Έχει γράψει περισσότερα από 10 θεατρικά έργα, τα οποία έχουν αποσπάσει μερικά από τα σημαντικότερα θεατρικά βραβεία της Ισπανίας, όπως το Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας 2009 και το Εθνικό Βραβείο Θεάτρου Calderón de la Barca 2000. Επίσης, έλαβε Τιμητική Διάκριση για το Θεατρικό Βραβείο Lope de Vega 2009, το Βραβείο για την Προβολή της Αλμερία 2009, το Θεατρικό Βραβείο Νέοι Δημιουργοί της Μαδρίτης 2005. Επίσης βραβεύτηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Εurodram το 2014 για το έργο του Ventaquemada. Τα σημαντικότερα έργα του είναι τα: Dentro de la tierra (Μέσα στο χώμα), Grooming, La tierra de las montañas calmas (Η γη των ήρεμων βουνών), Το σχολείο της ανυπακοής, El señor Ye ama los dragones (Ο κύριος Γιε αγαπάει τους δράκους), Τώρα αρχίζουν οι διακοπές (εμπνευσμένο από τον Πελεκάνο του Στρίντμπεργκ), Το μικρό πόνι, κ.ά .Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και κυκλοφορούν σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο.

Στη γραφή του χρησιμοποιεί ποιητική γλώσσα σε μια προσπάθεια ανανέωσης της δομής με έναν νέο τρόπο προσέγγισης του θέματος (προσφιλή του θέματα η ομοφυλοφιλία, η σεξουαλική παρενόχληση, η μετανάστευση κ.α). Γράφει διατυπώνοντας ερωτηματικά που απευθύνονται κυρίως προς τους νέους.

Το έργο

Στα μαθήματα μου αλλά και σε άρθρα που έχω γράψει σε εφημερίδες , σε περιοδικά όπως και σε εκπομπές μου στην τηλεόραση πολλές φορές έχω πει πως για να κάνεις οτιδήποτε χρειάζεται κάποιο πτυχίο, κάποιο δίπλωμα, για να κάνεις ένα παιδί δεν χρειάζεται τίποτα, κάνεις έρωτα και γίνεσαι γονέας. Ο ρόλος όμως του γονέα ούτε απλός είναι ούτε και εύκολος χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή σε πάρα πολλά πράγματα γιατί αλλιώς μπορούν να δημιουργηθούν στο παιδί δυσεξάλειπτες επιπτώσεις. Λάθη γίνονται όταν όμως τα λάθη αυτά είναι πολλά, σημαντικά και επαναλαμβανόμενα τότε η πρόκληση δυσάρεστων καταστάσεων αποτελεί νομοτέλεια. Για τη δημιουργία ενός σωστού παιδιού πρώτα από όλα πρέπει να υπάρχει ένα αρμονικό οικογενειακό περιβάλλον, οι δυσαρμονίες, οι ασυνεννοησίες και οι διαπληκτισμοί αποτελούν για το παιδί ότι χειρότερο.
Μολονότι το έργο βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός παιδικής κακοποίησης που συνέβη στις ΗΠΑ η δική μου προσέγγιση, προσέγγιση ενός παιδιάτρου, είναι κάπως διαφορετική. Από την αρχή του έργου, πριν ακόμα ξεσπάσει η μπόρα διακρίνονται κάποια σύννεφα. Η σχέση των γονέων δεν φαίνεται να είναι αρμονική. Η σύζυγος συμπεριφέρεται κάπως περίεργα, αρνούμενη ακόμα και τα χάδια του άντρα της, μοιάζει να είναι μια αντιδραστική γυναίκα με δύστροπο χαρακτήρα. Ψυχολογία και συμπεριφορά που επιτείνεται όταν δημιουργηθούν προβλήματα.

Τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι γονείς ενημερώνονται για την αρχικά λεκτική κακοποίηση που υφίσταται το παιδί τους με αφορμή ένα περίεργου, για αγόρι, χρώματος σακίδιο (το σακίδιο σε αυτήν την παράσταση δεν παρουσιάζεται ενώ υπάρχει σε άλλα ανεβάσματα στο εξωτερικό) το οποίο έχει τη ζωγραφιά του μικρού πόνι, από τη σειρά “My Little Pony” την οποία το παιδί λατρεύει.
Νομίζω πως θα αποτελέσει κοινοτοπία να επαναλάβουμε μερικές σε όλους μας γνωστές καταστάσεις που πολύ συχνά δημιουργούνται ανάμεσα στα παιδιά των σχολείων οποιασδήποτε βαθμίδας. Τα μακριά ή περίεργα κομμένα μαλλιά, η παχυσαρκία, κάποια ελαφρά ανατομική ανωμαλία και διάφορα άλλα, πολλές φορές ασήμαντα, μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για πειράγματα από τους συμμαθητές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα παιδιά, όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο, είναι σκληρά και σε μερικέ περιπτώσεις ιδιαίτερα σκληρά. Τα πειράγματα στην αρχή ήπια, ανάλογα με την αντίδραση του παιδιού μπορεί να γίνουν πολύ σοβαρά. Ο δάσκαλος εάν αντιληφθεί το πρόβλημα οφείλει να ενημερώσει τους γονείς και από εκεί και μετά αυτοί έχουν την ευθύνη του χειρισμού της κατάστασης.

Στο έργο, πιθανότατα για να δημιουργηθεί το έργο, οι γονείς αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με εντελώς λανθασμένο τρόπο. Η μητέρα κυρίως στην αρχή βρίσκεται σε όρια υστερίας ο πατέρας και αυτός καθόλου σωστός πατέρας, δεν δέχεται, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την απλούστατη ιδέα να πάρει το παιδί του και να το πάει σε άλλο σχολείο. Και οι δύο τους αντί από την αρχή να συμβουλευτούν τον παιδίατρο τους ,που σίγουρα θα τους βοηθούσε, αρχίζουν τις διχογνωμίες τους διαπληκτισμούς και την πολυλογία (μερικοί διάλογοι ιδιαίτερα τραβηγμένοι). Ακόμα και αν ο παιδίατρος έβλεπε ότι η περίπτωση είναι δύσκολη θα τους παρέπεμπε σε ψυχολόγο και τέλος πάντων με οποιονδήποτε τρόπο το πρόβλημα θα λυνόταν. Οι γονείς αντί να πράξουν τα αυτονόητα, αργοπορούν με αποτέλεσμα το πρόβλημα να πάρει πολύ σοβαρές διαστάσεις και να φτάσει στη σωματική κακοποίηση του παιδιού τους στις τουαλέτες του σχολείου. Κάτι που σίγουρα θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του παιδιού. Και τότε αρχίζουν οι τύψεις, η μεταμέλεια, η αναγνώριση των λαθών αλλά πλέον είναι αργά, πολύ αργά.

Συντελεστές:

H Μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ αψεγάδιαστη.
Η Σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη πολύ καλή με ιδιαίτερο εύρημα μια στρογγυλή περιστρεφόμενη πλατφόρμα στο μέσο της σκηνής. Η ερμηνεία της λίγο δύσκολη και νομίζω ιδιαίτερα δύσκολη για τον μέσο θεατή (στα βίντεο από ανεβάσματα της παράστασης στο εξωτερικό δεν υπάρχει κάτι τέτοιο). Τα Σκηνικά – Κοστούμια της Κωνσταντίνας Κρίγκου λογικά. Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου. Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος. Βοηθός

Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή. Στους απαιτητικούς ερμηνευτικά χαρακτήρες, ο πατέρας έμπειρος ηθοποιός, ερμήνευσε τον ρόλο με συνέπεια και σωστή εκφραστικότητα. Η μητέρα σε μερικές φάσεις μου φάνηκε υπερβολική  στην κίνηση και στην έκφραση. Η προβολή των θαυμάσιων κινουμένων σχεδίων, στο τέλος της παράστασης, εξαιρετική. Περιγράφει σε λίγα λεπτά όλο το έργο καθώς και την ψυχολογία του παιδιού. Διάρκεια: 80 λεπτά

Στέλιος Αντωνιάδης – mytheatro.gr

Σχολιάστε

Θέατρο - mytheatro.gr