Η Άννα Ετιαρίδου είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Το 1996 ίδρυσε, μαζί με τον σκηνοθέτη Κώστα Δελακούρα την «Ομάδα Πλάνη», που συμπληρώνει 25 χρόνια παρουσίας, την πρώτη ομάδα που δημιούργησε στη χώρα μας το Bar Theater (ποτό και θέατρο μαζί). Το 2004 ίδρυσε το Θεατρικό Εργαστήρι «Περιπλάνηση» όπου διδάσκει την τέχνη της υποκριτικής. Ασχολείται επίσης με τη μετάφραση θεατρικών έργων (Στη νεκρά, Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα, Ο χορός του θανάτου).
Το έργο
Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα δύσκολο λειτούργημα το οποίο απαιτεί πολύ κόπο, μόχθο, επιμονή, υπομονή και κυρίως ταλέντο. Τα χρόνια όμως περνούν και ακόμα και στις περιπτώσεις της μεγάλης ή της μέτριας επιτυχίας κάποια στιγμή επέρχεται ο κάματος. Σε αυτήν την ψυχολογική κατάσταση επιβαρυντικά συνήθως προστίθενται η κρίση της μέσης ηλικίας, οι φόβου για το μέλλον, το άγχος της αποτυχίας ή του να βρεθεί ο ηθοποιός στα αζήτητα. Το άστρο που αρχίζει να χάνει τη λάμψη του ή αυτό που σβήνει δημιουργεί πάντα εκνευρισμούς και δυσάρεστες καταστάσεις. Μπορεί ο ηθοποιός κάποιες στιγμές να αισθάνεται κούραση αλλά του είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσει να αποσυρθεί. Πάντα πιστεύει ότι έχει πάρει πολύ λίγα για αυτά, τα τόσα πολλά, που έδωσε, πάντα αισθάνεται ότι μια ζωή κτίζει και μόλις εδραιώνεται πλησιάζει η ώρα που πρέπει να φύγει. Λένε ότι οι καλοί ηθοποιοί ξέρουν πότε πρέπει να αποσυρθούν, οι καλύτεροι όμως πεθαίνουν στο σανίδι. Το θέμα μου θυμίζει την καταπληκτική ταινία The turning point (Η Κρίσιμη Καμπή) με τις ανεπανάληπτες ερμηνείες της Ann Bancroft και της Shirley MacLaine. Μου θυμίζει επίσης την Alexandra Del Lago από το Γλυκό πουλί της Νιότης (Sweet bird of youth) του πάντα πολύ αγαπημένου μου Tennessee Williams.
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Στο έργο βλέπουμε ότι σε μια φάση έντονου προβληματισμού της πρωταγωνίστριας, παρόλη την πολύ επιτυχημένη της καριέρα, εμφανίζεται μια νεαρή θαυμάστρια που τελικά μόνο θαυμάστρια δεν είναι. Όποια και αν είναι όμως, υποδυόμενη με πολύ μεγάλη επιτυχία τον ρόλο του αθώου κοριτσιού κατορθώνει να πείσει τους πάντες: πρωταγωνίστρια, συγγραφέα, ενδυματολόγο και άλλους. Ο κριτικός θεάτρου παίζει διαφορετικό ρόλο, κάνει και εκείνος το δικό του παιχνίδι. Τελικά με όλα τα χαρακτηριστικά της κλασικά ματαιόδοξης, αδίστακτης αριβίστριας η νεαρή κατορθώνει να φτάσει εκεί που θέλει όπου όμως εμφανίζονται τα προβλήματα αλλά και το καινούργιο πρόσωπο, αντίγραφό της. Νομοτέλεια το ότι και εκείνη κάποια στιγμή θα γεράσει και τότε θα εμφανιστεί η νέα ηθοποιός που θα την αντικαταστήσει. Αποτελεί δε κοινή πεποίθηση ότι όταν μπαίνεις από την πίσω πόρτα θα έρθει κάποια στιγμή που θα πρέπει να πληρώσεις το τίμημα. Αυτός που σε ανεβάζει μπορεί και να σε κατεβάσει αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι τα πράγματα ακολουθούν πάντα αυτήν την πορεία.
Η υπόθεση παρουσιάζει τον κόσμο του θεάτρου που σίγουρα δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Το περίεργο είναι ότι τα ίδια συμβαίνουν σε χώρες όπου η πίτα είναι μικρή αλλά και σε αυτές που είναι μεγάλη όπως και το διακύβευμα. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν ηθοποιοί που τα δίνουν όλα για έναν ρόλο. Θέμα γνωστό από πολύ παλιά το οποίο όμως τελευταία μπήκε στην επικαιρότητα με όσα ακούστηκαν από το Χόλυγουντ αλλά και αυτά που μας βομβαρδίζουν ακόμα και σήμερα για ό,τι αφορά στο ελληνικό θέατρο. Τα παρασκήνια όπως φαίνεται είναι σκοτεινά και μυρίζουν άσχημα. Φυσικά και οι συμπλεγματικοί, ψυχοπαθολογικοί διάφορων τύπων ανώμαλοι, κακεντρεχείς, δεν υπάρχουν μόνο στο θέατρο αλλά τους συναντάμε και σε διάφορες άλλες ομάδες ανθρώπων που θεωρούνται μορφωμένοι και καλλιεργημένοι. Τελικά είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν επίγνωση της ανεπάρκειάς τους και προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν όποιο μέσο μπορούν.
Συντελεστές
Το κείμενο της Άννας Ετιαρίδου είναι καλογραμμένο, η υπόθεση προσφέρεται για γραφή θεατρικού έργου, έχω όμως την εντύπωση ότι χρειάζεται ένα ακόμα χτένισμα και κυρίως κούρεμα. Νομίζω πως η διάρκεια των δύο ωρών και κάτι λεπτών μπορεί να μειωθεί προς όφελος του έργου. Η συγγραφέας παρουσιάζει καταστάσεις που πολύ καλά γνωρίζει από την μακρόχρονη εμπειρία της στο θέατρο. Για παράδειγμα αναφέρει την προτίμηση των μεγαλύτερης ηλικίας πρωταγωνιστριών να θέλουν να παίξουν ρόλους νεότερων γυναικών για να αισθανθούν έτσι και εκείνες νεότερες. Επίσης το άγχος που πάντα υπάρχει πριν από την πρεμιέρα (έχω γράψει σχετικά σε άλλες κριτικές μου). Όπως και τις μηχανορραφίες στις απονομές βραβείων. Αναγνωρίζει τη δύναμη της θεατρικής κριτικής και τον ρόλο που μπορεί να παίξει. Και βέβαια είναι πολύ φυσικό να αισθάνεται πως η ζωή είναι μια θεατρική σεζόν.
Η Σκηνοθεσία του Κώστα Δελακούρα πολύ καλή. Οι Φωτισμοί του Σάββα Σουρμελίδη υπηρετούν σωστά την παράσταση. Φωτογραφίες: Μάνος Γεωργίου-Νάντια Γεωργιάδου. Βίντεο: Πέτρος Κιοσές
Ερμηνεύουν
Η Άννα Ετιαρίδου έχει όλη την άνεση που της προσφέρει η πείρα ερμηνεύοντας έτσι πάρα πολύ καλά τον ρόλο της. Η Σοφία Ιωακειμίδη επίσης πάρα πολύ καλή, η ήρεμη φωνή της λογικής. Ο Κώστας Δελακούρας είναι εξαιρετικός. Οι: Γιάννα Παπανικολάου, Κωνσταντίνος Καρούσος, Ελένη Γιάχου ερμηνεύουν με συνέπεια τους ρόλους τους.
Στο κείμενο υπάρχουν μονόλογοι μακράς διάρκειας, κάπως ξεκάρφωτοι, δεν δένουν. Σε ορισμένες σκηνές μερικοί από τους ηθοποιούς φωνάζουν, στην ουσία τσιρίζουν. Σε κάποιες άλλες σκηνές οι ηθοποιοί στήνονται όπως στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Και προσοχή το κοστούμι είναι κοστούμι και όχι κουστούμι. Τέλος ίσως πρέπει να πω κάτι και για το overacting της Εύας.