Κριτική Κάτια Σωτηρίου
Βράδυ Σαββάτου 9/7, ανηφορίζουμε προς το μικρό θέατρο της Επιδαύρου. Κόσμος ετερόκλητος, κόσμος πολύς. Συζητήσεις για την Τσανακλίδου, την πορεία της, τα αγαπημένα τραγούδια της. Όμως είμαστε εκεί για να τη δούμε σε ένα πρόγραμμα διαφορετικό, σε θεατρικά τραγούδια που η ίδια επέλεξε, που η ίδια αγάπησε. « Είναι υποκειμενική η επιλογή» μας λέει λίγο μετά την έναρξη. «Τραγούδια που με μετακίνησαν, με συγκίνησαν, με άλλαξαν». Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όσοι αγαπήσαμε την φλογερή Τάνια τα χρόνια αυτά, την αγαπήσαμε για την αλήθεια της, το συναίσθημα της, την ικανότητα της να επικοινωνεί τη δική της πραγματικότητα στο κοινό, τις δικές της επιλογές,
Οι αγαπημένοι μουσικοί της Τάνιας, Κ. Κωνσταντίνου, Τ. Μισυρλής, Π. Τσεβάς, Τ. Φαραζής και Γ. Παπαζαχαριάκης, έπαιξαν το Αν κανείς σας ω! Θεατές μας των Ρώτα Χατζιδάκι, για να εμφανιστεί η ντυμένη στα ασημόλευκα, με τα όμορφα ασημόλευκα μαλλιά της, Τσανακλίδου, και να συγκινήσει με το υπέροχο Ω! Καλή μου ξανθιά, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Βασίλη Ρώτα, που πρωτακούστηκε στη θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης “Όρνιθες”, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κούν, με τα κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη.
Έντονα χρωματισμένη από τις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι η βραδιά. Το πάρτι , Το πουλί και το Μανούλα μου από την Οδό Ονείρων, Η βουλή και οι κύκνοι από τις Όρνιθες, το Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι από το Παραμύθι χωρίς όνομα, η Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων από την Πορνογραφία, που όπως μας εξομολογήθηκε το τραγούδησε πρώτη φορά, το τραγούδι της Ευριδίκης. Η μελωδική και νοσταλγική μουσική του Χατζιδάκι έσμιξε με τις ρωγμές της Τάνιας, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τρυφερή, ονειρική.
Επειδή όμως το ταμπεραμέντο είναι ισχυρό, δεν έλειψε ούτε η τσαχπινιά, ούτε το χιούμορ. Θεατής στην παράσταση ήταν και Κώστας Θωμαίδης, ΄στενός φίλος της ερμηνεύτριας, τον οποίο κάλεσε στη σκηνή να τραγουδήσουν μαζί την Ταραντέλα, με το κοινό να τραγουδά με θέρμη, αλλά και πολλά χαμόγελα, δείγμα της ζεστασιάς που έφερε στη σκηνή του μικρού θεάτρου η μεγάλη αυτή κυρία της μουσικής και του θεάτρου.
Ξεχωριστές στιγμές η ερμηνεία του πρώτου της θεατρικού τραγουδιού, από το Μορμόλη, αλλά και του τελευταίου, « Τη λένε Εύα», από το θεατρικό έργο «Με λένε Εύα» της χρονιάς που μόλις τελείωσε, με την ίδια την Εύα Κουμαριανού να παρακολουθεί συγκινημένη. Ιδιαίτερη φόρτιση αλλά και μνήμες έφερε η ερμηνεία του τραγουδιού που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης για τη Μήδεια «Του έρωτα Μέγα Κακό» και των Δρόμων του Βερολίνου, του Γιάννη Σπανού από το Bent, ταξιδεύοντας μας πίσω 20 χρόνια, στο υπέροχο και συγκλονιστικό Μουσικό Κουτί της … και οι προσωπικές εξομολογήσεις συνεχίστηκαν. Μας μίλησε για εκείνη τη στιγμή της ζωής της, τρία χρόνια πριν, που δεν ήθελε να κάνει ούτε θέατρο, ούτε μουσική. Μέχρι που είδε την «Γκόλφω» του Εθνικού Θεάτρου, που αποτέλεσε για εκείνη τη στιγμή που καθόρισε το πριν και το μετά της ζωής της. « Η τέχνη έχει αυτήν τη δύναμη. Εμείς είμαστε αδύναμοι μπροστά της. Καμιά φορά τα καταφέρνουμε» είπε… και τραγούδησε τη δημιουργία του ‘Αγγελου Τριανταφύλλου, διαβάζοντας συγκινημένη και με σπασμένη φωνή από την ένταση το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου «Είναι η αγάπη», που είχε ακουστεί και στο Μεγάλο θέατρο της Επιδαύρου τρία χρόνια πριν σε μια ανατριχιαστική ερμηνεία από τη Λυδία Φωτοπούλου.
Η παράσταση έκλεισε με την ερμηνεύτρια, αγκαλιά με τους μουσικούς της να τραγουδούν την «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι.
Και ήταν τέτοια η αγάπη και η ευφροσύνη του κοινού, που την κάλεσε για «ανκόρ»… «Είναι μια παράσταση που δεν έχει ανκόρ» θα πει βγαίνοντας πάλι. «Οταν πάτε στο θέατρο βγαίνουν οι ηθοποιοί μετά το φινάλε για να πουν έναν μονόλογο όσο ωραία κι αν ήταν η παράσταση;».. γέλασε το κοινό, αλλά τελικά δεν του χάλασε το χατήρι.. τραγούδησε το δημώδες άσμα από τη Γκόλφω και έφυγε, αφήνοντας μας με χαμόγελα… αλλά και με μια αίσθηση ότι ο χρόνος κύλησε τόσο γρήγορα, που το δίωρο πρόγραμμα της φάνηκε «μικρό». Πόσο μεγάλο κατόρθωμα για έναν καλλιτέχνη να στέκεται δυο ώρες στη σκηνή, να μιλά, να τραγουδά, να γελά, να συγκινείται, και το κοινό να θέλει κι άλλο;
Ίσως μια από τις πιο όμορφες, ζεστές, ποιητικές με την ουσία της λέξης βραδιές που έχουν περάσει στη Μικρή Επίδαυρο, μια από τις «τομές» εκείνες που η Τσανακλίδου έχει ζήσει και θα ήθελε να ζει και το κοινό της. Θα θέλαμε πολύ να την ξαναδούμε.