ΤΡΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η παράσταση αρχίζει με την επιβλητική παρουσία της παγκόσμια αναγνωρισμένης ντίβας, της πιο σπουδαίας σοπράνο της εποχής της αλλά και πιθανότατα όλων των εποχών, της μοναδικής Μαρίας Καλογεροπούλου – Κάλλας.
Έχω διαβάσει πάρα πολλά για τη ζωή και το έργο της, Έχω δει πολλά ντοκιμαντέρ και το κυριότερο έχω σκεφτεί πολύ για όσα έζησε, κατόρθωσε, επέτυχε. Μια γυναίκα με το θείο χάρισμα της εξαιρετικής φωνής αλλά και τη δυνατότητα της σκηνικής παρουσίας μπόρεσε να αλλάξει τον τρόπο ερμηνείας των ρόλων μιας όπερας . Έως τότε η σοπράνο (συνήθως ιδιαίτερα ευτραφής) τραγουδούσε ακίνητη σε μια γωνιά της σκηνής, η Κάλλας έπαιζε θέατρο, ερμήνευε τον ρόλο. Τα επιτεύγματά σε ό.τι αφορά στην τέχνη της είναι γνωστά και δεν θα επεκταθώ μια και δεν είμαι επαΐων. Στο έργο παρουσιάζει πολλές από τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της. Την τύχη και την ατυχία που της στέρησε μια ευτυχισμένη ζωή και που λόγω της οποίας έφυγε τόσο νωρίς. Η επιτυχίες σε ικανοποιούν αλλά η ευτυχία σε ζεσταίνει. Είναι κρίμα ότι μια γυναίκα που ήθελε τόσο πολύ να αγαπηθεί δεν κατάφερε να γευτεί την αγάπη ενός άντρα, να χαρεί το μυστήριο της μητρότητας που τόσο έντονα επιθυμούσε.
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Στον ρόλο τον οποίο ερμηνεύει υπέροχα η Εβελίνα Αραπίδη μιλάει για την καριέρα της, για το ακροατήριο που μπορεί να σε αγαπάει μόνο όταν είσαι στην κορυφή αλλά και να είναι πολύ σκληρό. Γνώριζε την αξία της και ήθελε να την αναγνωρίζουν. Μας αποκαλύπτει το πρόβλημα της όρασης της λόγω του οποίου μάθαινε από πριν κάθε γωνία της σκηνής για να μπορεί να κινείται άνετα. Μας λέει ότι ζούσε μόνο για το θέατρο, Περιγράφει τον χαρακτήρα της που όταν καταλάβαινε ότι τη χρησιμοποιούσαν γινόταν θηρίο. Λέει είμαι Ελληνίδα και αυτό σημαίνει πάθος. Περιγράφει ακόμα τις κακές σχέσεις με τη μητέρα της, τη μοναξιά της μια και η μητέρα της δεν τις επέτρεπε να έχει φίλες για να μη χάνει χρόνο από τη μελέτη της μουσικής. Φυσικά μιλάει και για τον μεγάλο της έρωτα που τις πρόσφερε μόνο κάποιες στιγμές χαράς αλλά και πολλή δυστυχία. Δύο Έλληνες, οι πιο διάσημοι Έλληνες της εποχής τους δυστυχώς όμως τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Εκείνος δεν εκτιμούσε και δεν καταλάβαινε τη μουσική παρόλα ταύτα όμως τους ένωσε ένας αδιέξοδος έρωτας. Τον αποκαλεί συλλέκτη διάσημων γυναικών.
Και τα χρόνια περνούν έτσι που την κάνουν να λέει: πρώτα έχασα τη φωνή μου, μετά την όψη μου και μαζί εκείνον. Τρομερή πραγματικά απώλεια κατά τη γνώμη μου προδιαγεγραμμένη. Ακούγεται πολύ ωραία μουσική και ένας πολύ επιτυχημένος συνδυασμός με βίντεο.
Στη συνέχεια παρουσιάζεται η Μελίνα Μερκούρη. Κόρη Δημάρχου η οποία αντίθετα με την Κάλλας αναφέρει ότι έζησε πολύ ευτυχισμένα χρόνια ανάμεσα στην ιντελιγκέντσια της εποχής της. Μιλάει για τον παππού της και για το ότι της άρεσε ο χορός και το θέατρο. Αναφέρει ακόμα τις δυσκολίες που είχε προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις αντιρρήσεις της μητέρας της που έλεγε ότι εάν γίνει ηθοποιός δεν θα μπορέσει να κάνει οικογένεια και παιδιά. Και τελικά μετά από τη σχολή του Εθνικού, γίνεται η σπουδαία ηθοποιός Μελίνα Μερκούρη που ξέρουμε. Μιλάει για τη Στέλλα, για τον έρωτα και το θάνατο. Την αγάπη που είναι το αντίθετο του θανάτου και τα αισιόδοξα όνειρά της. Περιγράφει τον χαρακτήρα του Έλληνα. Λέει ότι στην Αμερική την αγάπησαν αλλά δεν μπορούσε να ζήσει αλλού παρά μόνο στην Ελλάδα. Τραγουδάει Τα παιδιά του Πειραιά συνοδεία κιθάρας
Χαρακτήρας εξωστρεφής, πρέσβειρα της χαράς της ζωής, γυναίκα του πάθους για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την Ελλάδα. Αναφέρεται και στον αγαπημένο της Τζούλη, τον σύζυγό της, τον διάσημο σκηνοθέτη Jules Dassin. Η επιτυχημένη της όμως καριέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο δεν την ικανοποιούσε απόλυτα, ήθελε να προσφέρει περισσότερα και τελικά, όπως είναι γνωστό, έγινε πολύ επιτυχημένη Υπουργός συνεχίζοντας την παράδοση της οικογένειάς της. Μια ζωή τελείως διαφορετική από αυτήν της Κάλλας που επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά αυτό που έλεγε ο Ηράκλειτος, ότι ο χαρακτήρας μας είναι η μοίρα μας, άσχετα εάν δεν είναι πάντα έτσι.
Την ιστορία της μητροκτόνου Μήδειας την ξέρουμε. λίγο πολύ. όλοι από το αθάνατο έργου του Ευριπίδη. Η ιστορία της γυναίκας που το πάθος και η εκδίκηση την οδηγούν να φτάσει στο σημείο να δολοφονήσει τα παιδιά της. Μιλάει για τον άνδρα που είναι ο κύριος του σώματός της καθώς και για το ότι πιστεύει πως κάθε γυναίκα πρέπει να περιποιείται μόνο τον άνδρα της. Ο ρόλος ερμηνεύεται εξαιρετικά. Τα κοστούμια και η κόμμωση μεγάλη επιτυχία. Το τραγούδι και η κιθάρα δημιουργούν ατμόσφαιρα. Η Μήδεια μιλάει για τα παιδιά της, για τις προσδοκίες που είχε για τα παιδιά της, να τα μεγαλώσει, να τα παντρέψει και να ζήσει την αγάπη τους στα ανήμπορα χρόνια των γηρατειών. Αποχαιρετάει όμως τα όμορφα όνειρά της μια και μολονότι έχει τύψεις ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Η οργή της, αιτία όλων των δεινών.
Είχα την τύχη, στα νεανικά μου χρόνια, να συμμετάσχω ως κομπάρσος, στις παραστάσεις της Μήδειας που παρουσίασε το Πειραϊκό Θέατρο του μεγάλου Δημήτρη Ροντήρη στην Κωνσταντινούπολη. Τον ρόλο της Μήδειας ερμήνευε η καταπληκτική Ασπασία Παπαθανασίου. Μοναδική
εμπειρία που τη θυμάμαι ακόμα και ας πέρασαν από τότε τόσο πολλά χρόνια.
Συντελεστές
Η Συγγραφή/Δραματουργία της Ευγενίας Αρσένη αξίζει συγχαρητήρια. Η σκηνοθεσία και τα σκηνικά της Τατιάνας Λύγαρη ότι καλύτερο για μια τέτοιου είδους παράσταση. Τα βίντεο του Παναγιώτη Κράββαρη, όπως ανέφερα και στο κείμενο, πάρα πολύ καλά. Τα κοστούμια της Ντόρας Λελούδα απόλυτα επιτυχημένα (περισσότερο από όλα μου άρεσε αυτό της παζολινικής Μήδειας) ταιριάζουν απόλυτα στους ρόλους και στις προσωπικότητες. Η μουσική του Φώτη Μυλωνά με τη φωνή και τα διάφορα όργανά του, δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Ο Σάκης Μπιρμπίλης όπως πάντα, πάρα πολύ καλός στους φωτισμούς του. Video design: Σπύρος Ρασιδάκης. Διεύθυνση φωτογραφίας/Μοντάζ: Γιώργος Χαρίσης. Πολύ καλό το Make up της Άρτεμις Ιωάννου
Ερμηνεύει η Εβελίνα Αραπίδη. Με μια λέξη εξαιρετική και στους τρεις ρόλους. Καταφέρνει να εκφράσει με ένα απόλυτα πιστικό τρόπο (στιλ, έκφραση, τρόπος ομιλίας, κίνηση σώματος και χεριών) την προσωπικότητα της κάθε μίας από τις τρεις γυναίκες που είχαν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα. Μπράβο.
Διάρκεια 60΄
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης