Χριστίνα Αλεξανιάν

Αποκλειστική συνέντευξη και φωτογράφιση για το mytheatro.gr της Χριστίνας Αλεξανιάν

• Επιμέλεια της συνέντευξης, φωτογραφίες και ερωτήσεις Κάτια Σωτηρίου

Χριστίνα Αλεξανιάν: Η σχέση του ηθοποιού με τον θεατή είναι μια μοναδική σχέση. Το γεγονός ότι μια παράσταση έχει ένα συγκεκριμένο χρόνο, δηλαδή για 2-3 ώρες μοιραζόμαστε ένα κοινό μυστικό, μας καθιστά όλους συνένοχους με την καλή έννοια. Και είναι μια μοναδική στιγμή, οπότε αν έρθεις μια άλλη μέρα να δεις την παράσταση, θα είναι κάτι άλλο. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Και μοναδική η σχέση και το συναίσθημα που αναπτύσσεται

Χ.Α: Έχω αφηγήσεις κυρίως από τη γιαγιά μου, πώς μπήκαν στις άμαξες και πώς ήρθαν εδώ, είχα πάει και είχα βρει το σπίτι μου στην Καππαδοκία πριν οχτώ χρόνια. Ήταν κάτι που ήθελα πάντα να κάνω, όταν έχασα την γιαγιά μου την Ελισσώ έκανα αυτό το ταξίδι.

Κάτια Σωτηρίου: Όταν συναντάς τη Χριστίνα Αλεξανιάν από κοντά νιώθεις αμέσως ότι είναι μια ιδιαίτερα προσιτή γυναίκα, με ευγένεια και άνεση στην επικοινωνία, με εξαιρετική ευφράδεια και λόγο καθαρό, με ρεαλισμό και κατανόηση για τον κόσμο γύρω της. Η αξιοθαύμαστη αγάπη της για το θέατρο και την Τέχνη της, είναι κάτι που προκύπτει αβίαστα από τα λόγια της.

Κ.Σ: Μιλήστε μας για τα πρώτα σας θεατρικά σκιρτήματα. Πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Χριστίνα Αλεξανιάν: Νομίζω ότι είναι κάτι που ήθελα πάντα. Οι μνήμες μου που χάνονται στο βάθος του χρόνου μου αποκαλύπτουν ότι στην ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» η απάντηση ήταν πάντα «ηθοποιός». Πολύ παιδικά, και με μεγάλη αφέλεια, τελικά όμως είμαι από τις τυχερές, που έκαναν αυτό που δήλωναν στην παιδική ηλικία πραγματικότητα. Με πίστεψαν άνθρωποι πολύ νωρίς και είμαι ευτυχής που έκανα κάτι που αγαπούσα πάρα πολύ επάγγελμα.

Κ.Σ: Ποια ήταν η αφορμή για να μπείτε στο Θέατρο;

Χ.Α: Έδωσα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με δύσκολες εισαγωγικές γιατί έπαιρναν λίγα παιδιά σε σχέση με αυτά που δήλωναν συμμετοχή. Με προετοίμασε για πολύ μικρό διάστημα, δυο εβδομάδες περίπου, ο Μηνάς Χατζησάββας, ο οποίος έχει την ίδια καταγωγή, από τη Σινασσό της Καππαδοκίας. Με άκουσε δηλαδή, και με πίστεψε, και αυτό μου έδωσε ακόμα μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι δεν είναι μια επιπολαιότητα και μια παιδική εμμονή μου, και ότι είχα κάποιους τρόπους έκφρασης, έστω και αν ήταν άτσαλοι τότε. Περνάω λοιπόν στη σχολή του Εθνικού.

Κ.Σ:. Πώς ήταν η συνέχεια σας στο θέατρο;

Χ.Α: Μετά το Εθνικό, δούλεψα με τη Μάγια Λυμπεροπούλου στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, που κάναμε πολλές δουλειές που αποτέλεσαν μεγάλο σχολείο για μένα. Μετά ήρθα στο θέατρο του Χουβαρδά, στο νεοσύστατο Θέατρο του Νότου, όπου έμεινα λίγα χρόνια, και έφυγα μαζί του στην Νέα Υόρκη σε μια παράσταση «Ιφιγένεια εν Ταύροις», στα αρχαία και στη αγγλικά. Ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία αυτή η παράσταση, μείναμε 2 μήνες στη Νέα Υόρκη, και ερχόμενη πια πίσω η μια δουλειά έφερνε την άλλη. Και έτσι κάπως κύλισε το χορικό των ρόλων, με πολύ ωραίες και σημαντικές συνεργασίες, με το Δ. Παπαμιχαήλ, την Ελένη Χατζηαργύρη, την Κατερίνα Μαραγκού. Ως μαθήτρια στη σχολή του Εθνικού, ο Ζύλ Ντασσέν έψαχνε ένα κορίτσι από τη σχολή να παίξει στο «Γλάρο» του Τσέχωφ, για να κάνει κάτι μικρό. Πήρα εγώ το ρόλο και αυτό ήταν το πρώτο μου πάτημα στη σχολή του Εθνικού.

Κ.Σ: Τι είναι αυτό που κρατάτε μετά από αυτά τα χρόνια πια στο θέατρο;

Χ.Α: Μετά από όλη αυτήν την πορεία στο θέατρο, αυτό που κρατώ και ξεχωρίζω είναι οι συνεργασίες, να μπορώ να επικοινωνώ σωστά με τους συναδέρφους μου, να μου δίνει χαρά και ένταση αυτό, να γνωρίζω ανθρώπους που πραγματικά θαυμάζω μέσα από αυτή τη δουλειά.

Κ.Σ: Επομένως οι δουλειές που ξεχωρίζετε ήταν οι ομαδικές δουλειές ή ξεχωρίζετε και κάποιους ρόλους;

Χ.Α:  Για μένα το θέατρο είναι πάντα ομαδική δουλειά, δεν μπορείς μόνος σου να λειτουργήσεις. Θέλει τους καλύτερους συμπαίκτες για να γίνεις καλύτερος παίχτης και εσύ. Επομένως, για μένα ήταν πάντα ομαδικές οι δουλειές που ξεχώριζα. Στο θέατρο έκανα κυρίως ρεπερτόριο, άρα μεγάλους θιάσους, και στην τηλεόραση ξεκίνησα αρκετά νωρίς, και είχα την τύχη να είμαι σε σειρές αρκετά προστατευμένες, όπως της Μιρέλλας Παπαοικονόμου το «Λόγω Τιμής», την Ανατομία ενός Εγκλήματος του Κοκκινόπουλου, το Για πάντα φίλοι του Νεμέα στον Άλφα, τις Επιθυμίες στον ΑΝΤ1 της Άννας Ανδριανού, και το Λάκη το Γλυκούλη, που ήταν η τελευταία σειρά που έκανα στην τηλεόραση με τον Πέτρο Φιλιππίδη, ο οποίος είναι φοβερός συνεργάτης.

 

Κ.Σ:. Μιλήστε μας για την θεατρική παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» που πρωταγωνιστείτε φέτος

Χ.Α:. Φέτος έχω τη χαρά να είμαι σε μια θεατρική παράσταση στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στον Ελληνικό Κόσμο, με ένα θέμα που είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα, το Μικρασιατικό, ένα θέμα που πονάει όλους τους Έλληνες, και κυρίως εκείνους των οποίων η καταγωγή είναι από εκεί, γιατί είναι μια ακόμα προδοσία απέναντι στον Ελληνισμό. Το έργο το έχει γράψει η Μιμή Ντενίση, και έχω εντυπωσιαστεί πραγματικά από το πόση ιστορική βάση έχει όλο αυτό.

Κ.Σ: Έχει συμπεριλάβει και μαρτυρίες από Μικρασιάτες και Τούρκους στο έργο της…

Χ.Α: Ναι ακριβώς, και αυτό, αλλά και έχει κάνει μελέτη σε βιβλιογραφία αλλά και σε ανέκδοτες μελέτες, και πέρα από το ότι στέκει ιδιαίτερα ιστορικά, βγάζει και συναίσθημα έντονο. Στο έργο πρωταγωνιστεί μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών, ένας εξαιρετικός θίασος, υπάρχει η Εστουδιαντίνα του Αντρέα Κατσιγιάννη επί σκηνής με συγκλονιστικές μουσικές.

Κ.Σ: Πρέπει να είναι συγκλονιστική η εμπειρία μιας τόσο μεγάλης ορχήστρας με ζωντανή μουσική και τραγούδια.

Χ.Α:  Είναι ναι! Πέρυσι συμμετείχα στο έργο για τη Μαρινέλλα στο Badminton, και είναι κάτι που μου αρέσει πραγματικά πολύ, είναι μια καινούρια πληροφορία για μένα στη σκηνή, και την απολαμβάνω ιδιαίτερα.

Κ.Σ: Το έργο Σμύρνη μου Αγαπημένη έχει ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος και για εσάς;

Χ.Α: Ναι, συγκινούμαι πολύ επί σκηνής. Πέρα από το αν θα φτάσει αυτό το συναίσθημα και θα συγκινήσει το κοινό, εγώ με μισή καταγωγή από την Αρμενία και μισή από τη Σινασσό, έχω ιδιαίτερη σχέση με το έργο αυτό. Αλλά νομίζω ότι αφορά πάρα πολύ τους Έλληνες γιατί οι Μικρασιάτες ήρθαν με έντονο συναίσθημα, με γενναιοδωρία, και ήθος, και έφεραν τα φώτα τους στην Ελλάδα όταν ήρθαν, και έγραψαν την ιστορία τους εδώ, προσφέροντας και στην ιστορία της εδώ Ελλάδας.

Κ.Σ:  Έχετε και αφηγήσεις σχετικές από την οικογένεια σας;

Χ.Α:  Έχω αφηγήσεις κυρίως από γιαγιά, πώς μπήκαν στις άμαξες και πώς ήρθαν εδώ, είχα πάει και είχα βρει το σπίτι μου στην Καππαδοκία πριν οχτώ χρόνια. Ήταν κάτι που ήθελα πάντα να κάνω, όταν έχασα την γιαγιά μου την Ελισσώ έκανα αυτό το ταξίδι. Η Μιμή Ντενίση υποδύεται την κόνα Φιλιώ, και λέει σε κάποιο σημείο «Αν δεν θέλεις να πεθάνεις, να θυμάσαι μην ξεχνάς». Και για μένα το να θυμάσαι είναι αυτό που σε κάνει να πατάς στο παρελθόν και να οραματίζεσαι το μέλλον. Και αυτό πρέπει να το κρατάμε μέσα μας όλοι. Η ιστορία, μαζί με το συναίσθημα και τις απώλειες της πρέπει να μας προχωρά.

Κ.Σ: Μιλήστε μας για το ρόλο σας στο έργο

Χ.Α: Υποδύομαι μια Αρμένισσα, την Κόνα Τακουή που έχουν σφαγιαστεί οι δικοί της στη γενοκτονία των Αρμενίων και ο άντρας της και ο γιος της έχουν πάει σε τάγματα εργασίας. Έχει μια αγωνία αν θα μάθει νέα τους, και αν θα έρθουν και τη στιγμή που μαθαίνει για αυτούς ότι έρχονται ξεσπά η καταστροφή.

Κ.Σ: Έχετε αγωνία για το πώς θα δεχθεί το κοινό το έργο;

Χ.Α: Δεν αμφιβάλλω ότι θα το αγαπήσουν πάρα πολύ. Θεωρώ ότι είναι μια παράσταση που αφορά πολύ κόσμο, όλους τους Έλληνες γιατί είναι ένα ελληνικό θέμα, και μπράβο στη Μιμή, η οποία δεν κατάγεται από εκεί, και καταπιάστηκε με ένα τέτοιο θέμα.

Κ.Σ:. Πώς είναι η συμμετοχή σας σε ένα τόσο μεγάλο θίασο με τόσους καταξιωμένους ηθοποιούς;

Χ.Α:Είναι υπέροχη εμπειρία, έχει κάνει πολύ ωραίο πάντρεμα στη διανομή η Μιμή, με καταξιωμένους αλλά και νέους ηθοποιούς. Εξαιρετική συνεργασία.

Κ.Σ: Πώς αντιλαμβάνεστε κάθε νέο ρόλο; Είναι μια αφορμή για ενδοσκόπηση ή μια πρόκληση περισσότερο;

Χ.Α Σε όποιο ρόλο είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση βρίσκω το λόγο να τον αγαπήσω. Ακόμα και αν είναι ένας αρνητικός ρόλος, προσπαθώ να βρω μέσα μου τους λόγους, να τον δικαιολογήσω κάπως, έχω ανάγκη να αγαπήσω το ρόλο, να τον δικαιολογήσω για να σταθεί στη σκηνή.

Κ.Σ: Τώρα που έχουν περάσει κάποια χρόνια, θεωρείται ότι η υποκριτική ως Τέχνη είναι αυτό που περιμένατε;

Χ.Α: Η υποκριτική είναι πάντα ίδια. Δεν αλλάζει ποτέ. Είναι μια υψηλή Τέχνη. Θαυμάζω πραγματικά τους ηθοποιούς που με κάνουν να συγκινούμαι ως θεατής. Και θα επιστρέψω σε αυτό που σας είπα πριν. Ότι για μένα το όλο θέμα είναι να γνωρίσω ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω, γιατί μέσα από τη σκέψη και την κουλτούρα τους προχωρούν εμένα. Ερήμην τους πολλές φορές. Η συναναστροφή με ανθρώπους που θαύμασα με κάνει καλύτερη, όχι μόνο ως ηθοποιό. Το ζητούμενο εξάλλου είναι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Για αυτό το κάνουμε αυτό όλοι. Για αυτό κάνει ο καθένας τη δουλειά του όπως την κάνει. Για να βελτιωθεί ο ίδιος. Και όταν περνάει αυτό που κάνεις και στο κοινό, τότε είναι μια μυσταγωγία.

Κ.Σ: Και είναι και εξαιρετικά σημαντικό όταν ο ηθοποιός βοηθά και τους άλλους να γίνουν καλύτεροι…

Χ.Α: Η σχέση του ηθοποιού με τον θεατή είναι μια μοναδική σχέση. Το γεγονός ότι μια παράσταση έχει ένα συγκεκριμένο χρόνο, δηλαδή για 2-3 ώρες μοιραζόμαστε ένα κοινό μυστικό, μας καθιστά όλους συνένοχους με την καλή έννοια. Και είναι μια μοναδική στιγμή, οπότε αν έρθεις μια άλλη μέρα να δεις την παράσταση, θα είναι κάτι άλλο. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Και μοναδική η σχέση και το συναίσθημα που αναπτύσσεται

Κ.Σ: Πώς βλέπετε το χώρο του θεάτρου μέσα στην κρίση;

Χ.Α: Ο δικός μας χώρος ήταν πάντα δύσκολος. Άρα έχω μάθει να είμαι σε ένα καθεστώς που κάθε έξι μήνες είμαι σε αναζήτηση εργασίας. Δηλαδή δεν είναι κάτι καινούριο για μένα να τελειώνεις μια δουλειά χωρίς να έχεις εξασφαλίσει την επόμενη. Είναι λιγότερες οι δουλειές τώρα, και πιο στενά τα οικονομικά, ναι. Με έναν τρόπο όμως, έχω μάθει κάθε έξι μήνες να είμαι στο γύρω γύρω της δουλειάς. Είναι μια ανασφαλής δουλειά, και δεν εννοώ μόνο την ανασφάλεια της εποχής και της κρίσης. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν και είναι ανασφαλές πάντα.

Κ.Σ: Ωστόσο είστε αισιόδοξη…

Χ.Α: Ναι, γιατί έτσι κι αλλιώς είμαι αισιόδοξος χαρακτήρας, αλλά και γιατί αυτή τη στιγμή ασχολούμαι με κείμενα που με αφορούν πάρα πολύ, και αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί και με κρατά και σε εγρήγορση.

Κ.Σ: Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;

Χ.Α Δύσκολο. Γενικά είμαι πολύ πειθαρχημένο άτομο, με έντονο θυμικό. Δηλαδή, οι χαρές μου, τα νεύρα μου, ο θυμός μου, τα γέλια μου, είναι σε μέγιστο βαθμό. Έχω ακρότητες στο χαρακτήρα μου, με συνέπεια όμως. Όχι ξαφνικές και αναπάντητες. Απλά, τα βιώνω όλα έντονα και πολύ.

Κ.Σ: Τι σχέδια έχετε εκτός από την παράσταση στον Ελληνικό Κόσμο;

Χ.Α:. Παράλληλα με την συμμετοχή μου στην παράσταση «Σμύρνη Αγαπημένη» ξεκινώ πρόβες και στο Badminton, όπου θα κάνουμε κάθε Δευτέρα μια παράσταση που θα λέγεται «Μια Ελλάδα Θέατρο» την οποία έχει γράψει και σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μαλισσόβας. Είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση, με ζωντανή ορχήστρα και πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο, και πολλούς συναδέλφους. Έχω μεγάλη χαρά και με αυτό, γιατί είναι όπως είπα πριν αυτή η καινούρια πληροφορία στη ζωή μου, ως ηθοποιός που τραγουδά και προσπαθεί να ζωντανέψει τους στίχους.

Κ.Σ: Τι πραγματεύεται αυτή η παράσταση;

Χ.Α: Παρακολουθούμε την πορεία ενός μπουλουκιού μέσα στην ιστορία και μέσα από γεγονότα και τις σχέσεις τους ακούμε κάποια τραγούδια του θεάτρου πολύ σημαντικά, που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

Κ.Σ: Με ποιες λέξεις θα χαρακτηρίζατε το συναίσθημα που βγάζει το θέατρο;

Χ.Α Το θέατρο είναι όλα τα συναισθήματα. Είναι όλη η γκάμα. Δεν μπορώ να φανταστώ συναίσθημα που δεν περνά μέσα από τη σκηνή. Για μένα είναι χαρά. Θα μπορούσα να κάνω ίσως και άλλη δουλειά, αλλά αυτό είναι που θα ήθελα τελικά περισσότερο. Και είμαι ευτυχής που αυτό που αγαπώ το κάνω ως επάγγελμα.

Κ.Σ: Οπότε αν γυρίζατε πίσω στο χρόνο θα κάνατε την ίδια επιλογή;

Χ.Α: Αυτή η ερώτηση είναι πάντα δύσκολη. Όλα τα πράγματα έρχονται όπως έρχονται γιατί η κάθε μέρα θα φέρει την επόμενη. Δεν ξέρω τι θα ήθελα. Όμως με αυτά που ξέρω, τις προσδοκίες και τα όνειρα που είχα, αυτό θα έκανα. Τώρα αν γεννιόμουν ξανά, θα ήμουν μια άλλη, οπότε πραγματικά δεν ξέρω. Είναι ωραίο να έχεις άγνοια βέβαια στα πρώτα σου βήματα. Γιατί η γνώση πολλές φορές κλειδώνει και τη σκέψη και τα συναισθήματα. Κι έτσι έχοντας γνώση, δεν θα απαντούσα αυθόρμητα, ενώ τότε επέλεξα αυθόρμητα αυτό που ήθελα να κάνω.

Κ.Σ: Προτιμάτε την παράσταση ή την πρόβα στο θέατρο;

Χ.Α: Και τα δυο. Για διαφορετικούς λόγους. Μια παράσταση συνεχίζει να είναι μια ανοιχτή πρόβα. Πάντα ανακαλύπτεις κάτι, κάτι σου έρχεται διαφορετικά, κάπως ήταν η μέρα σου και βάζεις και αυτό το συναίσθημα στην παράσταση. Δε σταματά ποτέ η πρόβα, από την πρώτη μέρα ως την τελευταία. Νιώθω την ίδια αγωνία και ταραχή που είχα από μικρό παιδί. Και αν κάτι πάει διαφορετικά από αυτό που περιμένω, με απασχολεί.

Κ.Σ: Υπάρχει κάποιο άλλο είδος τέχνης που θα θέλατε να κάνετε;

Χ.Α: Όχι. Δεν έχω κάπου αλλού κλίση. Αυτή είναι η τέχνη μου.
Σας ευχαριστώ πολύ!

• Δείτε τις φωτογραφίες σε μεγάλη ανάλυση στο facebook.com/mytheatro
• Διαβάστε για την Θεατρική Παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» που πρωταγωνιστεί φέτος η Χριστίνα Αλεξανιάν